Մինչ Հայաստանի իշխանությունների թեթև ձեռքով շրջանառության մեջ դրված սևի և սպիտակի գաղափարը շարունակում է պառակտել հասարակությունը, մինչ ցանկացած քննադատությունը կամ սթափեցնող կոչը իշխանական պրոպագանդայի և ֆեյքերի կուռ բանակի կողմից գնահատվում է որպես հակահեղափոխության փորձ, մինչ չգիտես՝ ում հրամանով փորձ է արվում խուզարկել Արցախի հերոս գեներալ Բալասանյանի ավտոմեքենան, մինչ չգիտես՝ ում թողտվությամբ հրապարակային կոչեր են հնչում ջարդելու Արցախի նախագահ, պատերազմի հերոս Բակո Սահակյանի գլուխը և ոստիկանությունը, ըստ էության, ոչ մի գործուն քայլ չի ձեռնարկում, մինչ Հայաստանը շարունակում է «ժողովրդավարության ռեկորդներ սահմանել»՝ հարուցելով նույնիսկ ամենալիբերալ միջազգային հանրության զարմանքը (մեղմ եմ արտահայտվում)և , երբ, օրինակ, պետության իսկ ձեռքով  փորձ է արվում կազմաքանդել դատական իշխանությունը, վերջապես, մինչ մեր իշխանությունները խաղաղության կոչեր են հնչեցնում «ոխերիմ բարեկամներին», վերջիններս, նույնպես պետական մակարդակով,  շարունակում են ռազմատենչ հռետորաբանություն բանեցնել և միաժամանակ գործնական քայլերով «մկաններ ցուցադրել»:

Դատեցեք ինքներդ: Մայիսի առաջին եռօրյայում անցկացվեցին «Մուսթաֆա Քեմալ Աթաթյուրք – 2019» ադրբեջանա-թուրքական համատեղ զորավարժությունները, որոնց նպատակն էր ոչ միայն մարտական պատրաստականության բարձրացումը, այլև, ըստ Ադրբեջանի ՊՆ պաշտոնական հաղորդագրության, «նպաստել երկու երկրների զորամիավորումների՝ համատեղ գործողություններ իրականացնելու ունակություններին»:

Սրանից պարզ անհնար է արտահայտվել: Փաստորեն հակառակորդը չի էլ թաքցնում իր մտադրությունները և հնարավոր նոր ռազմական գործողություններ ծավալելու (Աստված մի արասցե) պարագայում թուրքական բանակը պատրաստ է գործնական աջակցություն ցուցաբերել իր արևելյան ազգակիցներին:

Ավելին, չանցած երեք շաբաթ, մայիսի 20-24-ը հակառակորդը ձեռնարկեց ևս մեկ խոշոր զորավարժություն, որում ներգրավված էին 10 հազար զինծառայող, 150 միավոր զրահատեխնիկա, 200 միավոր հրթիռահրետանային համակարգեր, 35 ինքնաթիռ և ուղղաթիռ:  Նման է սա արդյո՞ք խաղաղության նախապատրաստվելուն:

Իսկ եթե հիշենք նաև 2018 թվականի հուլիսին և սեպտեմբերին ադրբեջանցիների կողմից անցկացված զորավարժությունները, կարելի է փաստել, որ Ադրբեջանը բացահայտ պատրաստվում է նոր պատերազմի: Եվ եթե առաջին հակամարտության ժամանակ թշնամու դիմաց կանգնած էր համախմբված հայ ազգը, որը չէր կարող չհաղթել, ապա այսօր, ցավոք, համախմբվածության  մասին խոսելն իսկ ավելորդ է: Ով չի գիտակցում սա՝ կամ կեղծում է, կամ…

Իսկ ելքը մեկն է՝ սթափվել: Դույզն իսկ չեմ կասկածում մեր վերջնական հաղթանակին, բայց դրան հասնելու համար անհրաժեշտ է մոռանալ բոլոր տարաձայնությունները, ամեն ինչ ստորադասել հայկական երկու պետությունների անվտանգությանը, կանգ առնել անդունդի եզրին: Այլապես մենք կկորցնենք ոչ միայն Արցախը, այլև մայր Հայաստանը՝ լավագույն դեպքում «լոսերում» ու «ամստերդամներում» ինքներս մեզ սփոփելով պատից կախված Մասիսների պատկերով կամ Կոմիտասի դիմանկարով կտավներով: